خواهش

ای به اندازه آغوش تو آرامش من  

                                      گرمی کتفِ تو و بَر دوش تو شد پــــوشش من 

ای نیـــاز دلـم اندازه نــاز تو یــاد 

                                      وی به انــــدازه مغروری تـو خواهـــــــش من 

از من اصرار و ز چشمان تو انگار و فرار 

                                                 پس هر صاعقه چشم تو هم بارش من 

ای به اندازه دشنامــــی ات آرامــــــــی من 

                                             پس دشنامی و این دشمنی ات سازش من 

کوله خورشید

   کاش با خورشید سفر می کردیم                  

                                                تا ز هر سایه کم احساس خطر می کردیم 

   فقط آن کولی بی کوله به خورشید رسید         

                                                کاش از کوله خود صرف نظر می کردیم  

   آن زمان رد شدن از دره شب ممکن بود        

                                                که فقط از پل خورشید گذر می کردیم 

   عشق چون حاصلجمعی ست ز منهای ما      

                                                کاش یکبار در این سود، ضرر می کردیم 

با عشق

                    من با تمام وجـودم، خواهان عشق تو بودم 

                        خواهان عشق تـو بودم، من با تمــام وجــودم 

                            تو پرده هـا را کشیــدی، تـاری به دورت تنیـدی 

                               من با تمـام وجــــــودم دروازه هـــا را گشـــودم 

                                    تو تشنه مـرگ بودی، هی از سفر می سـرودی 

                                        من بـا تمـــام وجـــودم از زندگــی مـی ســـرودم 

                                        تو فکر یک چاره کردی این رشته را پاره کردی 

                                    من فکراین رشته بودم یک رشتـه ازتــارو پــودم 

                               با اینکه زود عــهد بستم، من دیر پیمان شکستــــم 

                          در دوستـی زودِ دیرم، در دشمنــــــــی دیرِ زودم 

                      رفتی و غم حـاصل شد، شادی به غــم مبــدل شد  

                 رفتی و می گفتم ازغم: ای کـاش هرگــز نبـــودم 

نقاش

   زیبایی تو حاصل آرایش او بود              

        آرامش تو زایش آرامـش او بود 

              اینگونه تو را طرح زد و رنگ زد       

                     اندام تو آیینه پیـــــــــــرایش او بــود 

                            او فتنه به چشم تو وغوغا به دلم ریخت  

                                   ترکیب تو آمیـــــــزه رزمـــــایش او بود 

                                          بر پوست یکدست تو دستیست زیک دوست     

                                                 یکدستـی این پـــــوست زپــــــالایش او بـود 

مزرعه عشق

    کاش در مزرعه عشق تـو گندم بــــاشم  

                                               تا درآغـوش تو ازهرچه خودم گم باشـم  

    کاش در حجله چشم تو عروسانه به ناز   

                                               کمتر انگشت نمـــا گشته مـــــردم باشـم 

    درصف اول قلب تو اگر مهرکسی ست   

                                               لااقل کاش که مـن در صف دوم باشـــم 

    عشق ابدی من بـــاش که در دفتــر تـــو 

                                               خوشنویـس غزلی زان خط سـوم باشــم 

    گفتــی عشق آمدنــی بـود نه آمـوختنــی   

                                               دست کم سوختنـی باش که هیزم باشـــم 

جوهر عشق

   هرچـه کردم نشوم از تو جدا، بدتر شد          

                                               از دل ما نرود مهـــــر و وفـــــا، بدتر شد 

   مثــــلاً خواستم اینبــــار موقّــــــر باشم            

                                               و بجای « تو» بگویم که « شما » بدتر شد 

   این متانت به دل سنگ تــــو تأثیر نکرد          

                                               بلکــه برعکس، فقـط رابطـــــه ها بدتر شد 

   آسمان وقت قرار من و تـــــو ابری بود   

                                               تازه با رفتـن تـــــــو وضــــع هوا بدتر شد 

   چاره دارو و دوا نیست که حال بــــد من        

                                               بی تـو بـــــــا خوردن دارو و دوا بدتر شد 

   روی فرش دل من جوهری ازعشق تو ریخت   

                                               آمدم پــاک کنم عشــــــق تو را، بدتـــر شد